2015 é o ano do presente, o de aquí, o de agora, non daquel nin daqueloutro, do que foi ou do que se aveciña. É o ano do xoguete acabado de comprar, que se desembala e que desprende un intenso recendo a novo. O da cor amarela plastificada do sol directo de media mañá.
2015 é o ano da emoción mesma, o da alegría e a pena que arramplan con un, desconectadas de todo remordemento e de toda expectativa. Da impiedade, da determinación máis aberta e cruel, do ardor máis urxente e imparable; pero tamén do desapego máis frío, da indiferenza extrema, da paciencia infinita, do plácido sono.
2015 é o instante de todos os pasados xuntos, os amargos e os doces, iluminados a un tempo como luces de Nadal nas copas do bosque; o de todos os futuros despregados no horizonte coma unha El Dorado coroada de rutilantes torres e longas bandeiras serpentinas. É a quenda do refrán, do tema principal que retorna como unha marea, glorioso e implacable, para soprar as recónditas trompetas do cantil que ficara abrasado ao sol.
Todo isto en 2015.
E aínda queda.
Donostia, Peite do Vento, Eduardo Chillida (1976). Fotografía orixinal de Juanedc.
2015 é o ano da emoción mesma, o da alegría e a pena que arramplan con un, desconectadas de todo remordemento e de toda expectativa. Da impiedade, da determinación máis aberta e cruel, do ardor máis urxente e imparable; pero tamén do desapego máis frío, da indiferenza extrema, da paciencia infinita, do plácido sono.
2015 é o instante de todos os pasados xuntos, os amargos e os doces, iluminados a un tempo como luces de Nadal nas copas do bosque; o de todos os futuros despregados no horizonte coma unha El Dorado coroada de rutilantes torres e longas bandeiras serpentinas. É a quenda do refrán, do tema principal que retorna como unha marea, glorioso e implacable, para soprar as recónditas trompetas do cantil que ficara abrasado ao sol.
Todo isto en 2015.
E aínda queda.
0 comentarios:
Publicar un comentario