Os vellos son o punto final dun arco que leva aos homes paseniño ata o principio. Ser vello é ser neno dúas veces, como adoitan dicir, pero especialmente tamén cando acompaña a enfermidade da demencia, que supón un ir desaprendendo en sentido inverso ao que sucedera nas primeiras etapas da vida. Por ese camiño, a antesala da morte debe de aparecerse a quen se atopa nela como o mesmo principio da vida: unha poza de areas movedizas, unha treboada, o mesmo caos baleiro de toda memoria e de toda idea, onde todo contacto co mundo circundante queda reducido ao pracer ou dispracer mecánico que invade o corpo en cada instante. Se hai un inferno non pode ser outro que esa zona de tránsito que se establece ao principio e ao final da vida, en estancias illadas do mundo onde seres en similar estado salaian e choran durante incontables días, onde os músculos da conciencia fican destensados como as cordas dunha guitarra que podrece nun faio.
O meu tioavó sempre dicía antes de morrer que quería que o queimaran. "Cando morra, lume!", dicía. Coma unha especie de gnóstico moderno, non cansaba de desprezar o corpo coma se representase unha excrecencia contaminada da vida, aínda que só fose por ver frustrado tantas veces o seu ideal hedonista. O que sempre arrastrara como unha especie de complexo por nacer frouxo, enfermizo e ruín, atribuído ao desfondamento dunha nai obrigada a parir ata dúas veces nun ano, converteuse no final da súa vida en resentimento contra a idea mesma da materia, aberración dolorosa e purulenta que só desaparecendo podía curarse. Pero non quería desaparecer de calquera xeito, transformado nun formigueiro de vermes na agarda da cristiá resurrección da carne: a súa esperanza era devolver unha vinganza definitiva, a liberación de todo rastro, de toda nostalxia do mundo, a través do lume purificador. A casualidade quixo que morrese o 25 do mes de San Xoán, o mesmo día ca seu pai.
O meu tioavó sempre dicía antes de morrer que quería que o queimaran. "Cando morra, lume!", dicía. Coma unha especie de gnóstico moderno, non cansaba de desprezar o corpo coma se representase unha excrecencia contaminada da vida, aínda que só fose por ver frustrado tantas veces o seu ideal hedonista. O que sempre arrastrara como unha especie de complexo por nacer frouxo, enfermizo e ruín, atribuído ao desfondamento dunha nai obrigada a parir ata dúas veces nun ano, converteuse no final da súa vida en resentimento contra a idea mesma da materia, aberración dolorosa e purulenta que só desaparecendo podía curarse. Pero non quería desaparecer de calquera xeito, transformado nun formigueiro de vermes na agarda da cristiá resurrección da carne: a súa esperanza era devolver unha vinganza definitiva, a liberación de todo rastro, de toda nostalxia do mundo, a través do lume purificador. A casualidade quixo que morrese o 25 do mes de San Xoán, o mesmo día ca seu pai.