Na beira do Lete

... alampan os recordos todos, como brasas atizadas polo vento da morte.

28 de abril de 2013

A carreira

Cando tiña once ou doce anos, unha das cousas que máis me amolaban era ter que asistir ás competicións locais de atletismo campo-a-través precisamente os sábados, os únicos días da semana que tiña dispoñibles para facer as cousas que máis gozaba. Estas carreiras resultaban enormemente estresantes para min en moitos sentidos, e xa dende os tres ou catro días previos. Eu non corría tan mal, a verdade, polo menos en comparación cos meus compañeiros de colexio, porque se ben nunca gañaba, adoitaba chegar dos primeiros nos adestramentos. Pero tiña unha concentración desastrosa, un control pésimo da mente, do ritmo e da respiración, o que me sumía bastante pronto nun remuíño de pensamentos evasivos aparellados coa insoportable ansia de chegar á meta. Esta vacilación, este desarranxo propio dunha batería viciada, aliábanse o día da carreira seria cos nervios e a xenreira de toda a semana, ata o punto de facerme dubidar que aquela agonía que me oprimía o peito fose realmente polo esforzo físico.

Resultábame moi curioso que o meu pai puxese tanto énfase en sinalar que o meu rostro non demostraba en absoluto cansazo, desfondamento ou algunha clase de impotencia física durante as carreiras. Faltábame precisamente iso para escusar o meu rendemento: rapidamente ía perdendo postos ata que me ancoraba no pelotón de cola, e dende alí avanzaba con xesto impávido, mesmo cun lixeiro ademán de indiferenza, coma se estivese noutra parte, coma se estivese a reservarme para asuntos máis importantes. Dígoo porque me vin en vídeo, porque alí estaba a cámara do meu pai para demostralo, para amosarme unha realidade que nada tiña que ver con aquel tormento que cría padecer: eu avanzaba como de paseo no medio dun pelotón de nenos gordos, colorados, rebentados, coa lingua de fóra.

Pero non souben ata hai pouco que a cousa foi aínda moito peor. No fío dunha conversa, o meu pai lembrou unha historia difícil de crer se non fora polos antecedentes. O caso é que el, que adoitaba andar de pescuda ao longo dos circuítos, dixo que unha vez me atopou detido á volta dunha curva, non vencido polo cansazo, senón pola alucinante razón de que me quedara pasmado mirando para algo que había no chan, aparentemente un papel ou folla de xornal, e que houbo de aguillarme cun berro que me asustou. Seica non hai imaxe de tan vergonzoso momento, pero mellor así, que quede como unha verdadeira construción a posteriori e que fique a dúbida de se habería en realidade algún erro de interpretación. Mesmo meu pai, abraiado, procurou explicacións de trazas sobrenaturais ao querer ver no caso o anuncio dunha suposta vocación xornalística do seu fillo, sen reparar en que aquilo, como moito, xustamente indicaba o que non podía ser unha vocación en absoluto. En canto a min, sóame vagamente que teño esa lembranza por algunha parte dentro do arquivo do meu cerebro, pero non son quen de atopala, seguramente porque a gardei baixo un título equivocado. Ou ben baixo un título diferente do que lle puxeron os outros.


Buraco nun campo de Gales (fonte)