Dentro do cadro, o ceo posúe un potencial dramático de primeira orde. A terra é inmensa, está chea de perspectivas descoñecidas e abraiantes, de recunchos insólitos e de amplitudes que fan vibrar de emoción. Pero ao pé dunha paisaxe ordinaria, intranscendente, colonizada toda de edificacións provisionais e de vías de comunicación que se van espesando en arroutadas, o ceo aparece como un referente monumental, capaz de activar o resto do panorama en clave sentimental, apelando a un proceso subxectivo de sinestesia polo cal o pintor identifica a paisaxe cun estado da súa alma.
O ceo ábrese como un inmenso lucernario no teito dunha casa pobre e escura, deixando caer sobre as súas estancias a súa puntual disposición de luces, de cores, de nubes, como un océano que se desborda en todas direccións, que turra do observador cara ao abismo aéreo, inxectándolle no estómago o formigo da vertixe e no peito unha sede terrible daquelas cordilleiras etéreas. No seu bulir constante, o ceo abre por veces a capota uniforme para pautar a súa descomunal altura con longas escaleiras que se descolgan en acordeón, que conducen a xigantescos palacios, selvas e vales, coroados máis arriba por outros palacios, e campos, e ríos, e máis polas torres doutros palacios, que erguen as súas bandeiras baixo as montañas, así nun capricho arquitectónico interminable.
Abstracto e aleatorio nos seus debuxos, o ceo nunca se repite; mais antes que ser síntoma de intranscendencia, isto outórgalle un sentido de universalidade e de intemporalidade: o ceo ten a facultade de proxectar no home calquera cousa que imaxine, pois non é a súa forma puntual, senón a súa amplitude, o seu dinamismo e os seus contrastes de luz e cor, os que inducen efectos semellantes nun cerebro encapotado, descubríndolle diante de si unha terra que xa só parecía relegada á memoria.
O ceo ábrese como un inmenso lucernario no teito dunha casa pobre e escura, deixando caer sobre as súas estancias a súa puntual disposición de luces, de cores, de nubes, como un océano que se desborda en todas direccións, que turra do observador cara ao abismo aéreo, inxectándolle no estómago o formigo da vertixe e no peito unha sede terrible daquelas cordilleiras etéreas. No seu bulir constante, o ceo abre por veces a capota uniforme para pautar a súa descomunal altura con longas escaleiras que se descolgan en acordeón, que conducen a xigantescos palacios, selvas e vales, coroados máis arriba por outros palacios, e campos, e ríos, e máis polas torres doutros palacios, que erguen as súas bandeiras baixo as montañas, así nun capricho arquitectónico interminable.
Abstracto e aleatorio nos seus debuxos, o ceo nunca se repite; mais antes que ser síntoma de intranscendencia, isto outórgalle un sentido de universalidade e de intemporalidade: o ceo ten a facultade de proxectar no home calquera cousa que imaxine, pois non é a súa forma puntual, senón a súa amplitude, o seu dinamismo e os seus contrastes de luz e cor, os que inducen efectos semellantes nun cerebro encapotado, descubríndolle diante de si unha terra que xa só parecía relegada á memoria.
 |
| Ceo sobre Santiago de Compostela (25-VII-2013) |
0 comentarios:
Publicar un comentario